Gminna Biblioteka Publiczna

Czczeni przez niektórych jako doskonali wojownicy, potępiani przez innych jako bezwzględni zabójcy - snajperzy bojowi to więcej niż strzelcy. To zdyscyplinowani, opanowani profesjonaliści, wyszkoleni w strzelaniu do celu, prowadzeniu zwiadu i maskowaniu się. Biografie, napisane przez czołowych historyków wojskowości, przedstawiają kariery najważniejszych snajperów wojennych. Każda z historii została szczegółowo opisana i zilustrowana bogatym materiałem fotograficznym. Wiele relacji, zapisków oraz zdjęć publikowanych jest po raz pierwszy.Podczas lektury czytelnik niemal odczuje przenikliwy ziąb, w jakim często walczyli snajperzy frontu wschodniego, Zajcew i Allerberger, a także cuchnącą, parną dżunglę, w której japońscy snajperzy ginęli w koronach drzew. Lepiej zrozumie osobistą zemstę, którą kierowała się Ludmiła Pawliczenko, i sposób, w jaki Simo Häyhä wykorzystał swoje umiejętności myśliwego i narciarza, aby stać snajperem o największej liczbie trafień we wszystkich wojnach w historii. Książka to nie tylko doskonałe źródło wiedzy na temat snajperów i technik snajperskich stosowanych podczas drugiej wojny światowej - każdą z historii czyta się jak znakomitą powieść.

Zapomniany żołnierz to pamiętnik napisany przez Guja Sajera, który jako kilkunastoletni szeregowiec jesienią 1942 roku wyruszył w szeregach Wehrmachtu na front wschodni. Początkowo służył w jednostce transportowej - później zgłosił się na ochotnika do elitarnej dywizji Gross Deutschland. Chłopak marzył, by przeżyć ekscytującą przygodę, ta jednak przeistoczyła się w rozpaczliwą walkę o przetrwanie. Jest to relacja szczególna, o niezwykłej wartości historycznej, będąca zarazem wstrząsającym dokumentem osobistym. To zapis wydarzeń "oglądanych oczyma siedemnastoletniego młodzieńca, który przeżywać musi to, co wielu dojrzałym mężczyznom niełatwo byłoby znieść". Ta jedyna w swoim rodzaju opowieść o froncie rosyjskim swym realizmem, ładunkiem grozy i patosu przerasta wszystko, co dotychczas napisano na ten temat, i to nie tylko dlatego, że autor rzeczywiście przeżył opisane przez siebie wydarzenia. Zapisane jego piórem takie słowa, jak mróz, głód, gorączka, krew i strach porażają naturalizmem. Sajer jako niezmiernie wrażliwy obserwator na pozór nieistotnych rzeczy ma niespotykany dar opisywania ich z ogromną siłą ekspresji. Toteż czytelnik nie może wątpić, że wszystko to, co autor przedstawia, jest prawdziwe - prawdziwe aż do najdrobniejszego szczegółu. Sajer nie uprawia tu literatury i nie sili się na oryginalność; wie, że tak w istocie było - takie były i strach, i odwaga, wojenny koszmar i żołnierska niedola.